Heeft alle hulp wel zin?

Er is in Afrika veel nood. Door aids, door armoede en nu ook door corona. Heeft alle hulp die geboden wordt wel zin?

Glenn Vantieghem, teamleider voor de lokale Christ’s Hope-organisaties in Afrika, vertelt over de impact van hulp in uiterste nood.

Waarom doe je wat je doet en hoe hou je het vol? De situatie is zo uitzichtloos. Er zijn zovele kinderen in nood. Al jaren is er hulpverlening en niets lijkt grondig te veranderen? Waar haal je de moed vandaan om dit te blijven doen?

In 2008 zijn Glenn en zijn vrouw Esther van België naar Congo verhuisd. Ze wonen daar nu samen met hun dochter.

Het zijn de meest voorkomende vragen die we krijgen wanneer mensen bij ons op bezoek komen. Twaalf jaar geleden wisten we ons door God geroepen om Hem te dienen in de Democratische Republiek van Congo om er via het werk van Christ’s Hope om te zien naar kinderen in uiterste nood. Hoe wij op die twaalf jaar terugkijken, hoe we op 2020 terugkijken en zelfs hoe we de toekomst zien, heeft veel te maken met dezelfde vragen waar ik mee startte.

Het doet me denken aan een getuigenis dat ik ooit hoorde van een predikant. Hij vertelde hoe hij bij het sterfbed van zijn vader stond en hoe zijn vaders laatste woorden waren: “Als ik nog één persoon tot Jezus zou kunnen leiden…”

Eén persoon, daar gaat het om. Individuen en hun levens. Ieder mens, elk leven telt. Als Christ’s Hope doen we wat we doen omdat we individuele levens, één per één, mogen raken en dát is waar het om draait. Dit kwam zeer concreet opnieuw naar voren op 31 oktober afgelopen jaar. We vierden een graduation party voor een 20-tal kinderen die succesvol het basisonderwijs hadden afgerond en nu de overstap maakten naar de middelbare school. Met ouders, kinderen en tal van genodigden was het een feestelijk moment. Het werd echter zeer stil toen Jean, één van onze gevierden, zijn verhaal deed. Ik vat het samen:

“Toen mijn moeder stierf, zorgde mijn tante voor me. Toen zij minder dan twee jaar later ook overleed, was alle hoop verloren… tot ik opgenomen werd in een CarePoint van Christ’s Hope. Plots kon ik naar school, plots was eten geen grote zorg meer en ook als ik ziek was, zouden ze voor me zorgen. Plots kwam hoop terug in mijn leven.”

Vijf jaar geleden hadden Mark en Ben geen toegang tot onderwijs. Nu hebben ze de basisschool afgerond en maken ze de overstap naar de middelbare school. Gefeliciteerd!

Hoe denken wij terug op 2020? We denken aan kinderen zoals Jean. Kinderen bij wie alle hoop, door de omstandigheden van het leven, gestolen werd. Kinderen aan wie we het voorrecht hebben, hoop terug te mogen brengen. Dat is wat we doen. Jean is de reden waarom we in Congo wonen. Jean, Mark, Bibiche, Ben en tal van andere namen die ik zou kunnen noemen. Allen individuele levens die konden omkeren van hopeloosheid naar een schitterende toekomst vol van mogelijkheden.

En Covid denk je misschien. Covid heeft hier niets aan veranderd. Ja, het was moeilijker. Ja, het vergde programma-aanpassingen. Ja, de risico’s werden groter. Maar al bij al bleven we doen wat we doen: hoop brengen aan kinderen in uiterste nood. Dat is ook wat ik zie voor de toekomst. Op een gerichte manier de meest kwetsbare kinderen opzoeken en hen doelgericht hoop brengen. Hoop in en door Jezus. Hoop voor een toekomst. Hoop in Christus. Dat is Christ’s Hope. Dit is wat we doen, voor het 18e jaar op rij, ook in Covid-tijden en hopelijk nog vele jaren verder.

Wil jij ook meehelpen? Kijk hier wat je kunt doen.