Het meest kostbare wat er is

In maart is onze directeur Petra in Kenia en Tanzania geweest. Daar heeft ze op de armste plek op aarde het meest kostbare gezien wat er is. Wil jij weten wat dat is? Lees hieronder haar verhaal.

‘Loop maar naar binnen,’ zegt Joseph in Kenia tegen me. Ik ga op huisbezoek in de sloppenwijk Mathare in Kenia. Het is een zonnige dag. We gaan op bezoek bij Nelson* en zijn moeder. Nelson is een jongen van 14 die deelneemt aan ons programma. Net ben ik door de smerige straten van de sloppenwijk gelopen. Voorzichtig wandelend over bergen afval en smalle, zanderige straatjes. Gelukkig heeft het niet geregend. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe onbegaanbaar deze straatjes dan zouden zijn.

In gesprek met Joseph over zijn werk als CareGiver bij Christ’s Hope ben ik vooral op hem gericht als we door Mathare lopen. Hij vertelt hoe hij als jongen zelf opgegroeid is in deze wijk. Nu is hij 24 jaar en helpt hij kinderen uit zijn oude buurt als medewerker bij Christ’s Hope. Hij is zelf het voorbeeld dat een hoopvolle toekomst mogelijk is, zelfs op deze onvoorstelbaar troosteloze plek op aarde. Ook voor Nelson, voor wie Joseph een mentor is. Ze zien elkaar tenminste drie keer per week.

Een mensonterende plek

Ineens staan we voor enkele golfplaten met in het midden een gat. Joseph nodigt me uit naar binnen te gaan.

Om eerlijk te zijn, overvalt deze plek me. Alsof ik ineens besef waar ik ben. Ik blijf stil staan en vraag me af of het gat de deur is van Nelsons woning? Ik zie door het gat helemaal niets. Zelfs met de volle zon buiten, is het binnen aardedonker. Joseph schijnt een lampje voor me bij en ik loop voorzichtig het huis van Nelson binnen. Terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen over mijn wangen waar ik op dat moment hard tegen vocht. Want wat is dit een mensonterende plek om te zijn.

Het mag geen huis heten. Het onderkomen is nauwelijks groter dan vier vierkante meter. De geur binnen is vreselijk en ik houd mijn adem in. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weg uit deze beklemmende, donkere ruimte. Nelson en zijn moeder en nog een andere tiener stappen naar binnen. Hoe kunnen zij hier slapen ’s nachts, op de zanderige grond? Op elkaar gepropt, met allerlei ongedierte om hen heen. Geen water. Geen toilet. Alleen elkaar.

Licht in de duisternis

Nelsons moeder begint te vertellen hoe zij sinds enkele jaren ook voor een andere jongen, Christopher, is gaan zorgen. Deze jongen zwierf zonder familie door de straten van Mathare. Nelsons moeder heeft zich over hem ontfermd en sindsdien woont hij bij hen. Ze beschouwt hem inmiddels als haar zoon, zolang zijn vader of moeder niet terugkomt om hem op te halen. Beide jongens krijgen in het CarePoint regelmatig eten en kunnen dankzij de steun van Christ’s Hope naar school.

Midden in de duisternis, letterlijk en figuurlijk, ontmoet ik deze ‘engel’. Een moedige vrouw met een groot hart. Ik ben er stil van. Met niets in haar bezit, deelt ze het meest kostbare wat ze heeft: liefde.

En dat is ook precies wat ik heb ervaren in ons CarePoint in Mathare. Het is een plek van vreugde, hoop en veiligheid, waar kinderen omringd worden door liefdevolle CareGivers. Een lied gebaseerd op de tekst uit Jesaja 61:3 komt in mijn gedachten: there is beauty in the ashes. Ik ben getuige van Christ’s Hope in Mathare.

* Om privacyredenen gebruiken we niet zijn echte naam.